Clelia Barbieri (Klelia Barbieri) urodziła się 13. lutego 1847 roku w miejscowości Le Budrie di S. Giovanni in Persiceto we włoskim regionie Bolonia, tam też zmarła 13. lipca 1870 r. mając 23 lata.
Od czternastego roku życia Clelia Barbieri należała do grupy katechetów o nazwie Operai della Dottrina Cristiana – Pracownicy Nauki Chrześcijańskiej. Swym pragnieniem i umiłowaniem Boga oraz dążeniami apostolskimi dzieliła się z niektórymi towarzyszkami, mówiąc: Połączmy się, by prowadzić życie kontemplacyjne i jednocześnie służyć naszym bliźnim. Tak właśnie dnia 1. maja 1868 roku powstała mała wspólnota żywo włączona w życie parafii, służąca najmniejszym, ubogim, chorym i odrzuconym przez społeczeństwo. Ta grupa dała początek rodzinie zakonnej o nazwie Suore Minime dell’Addolorata – Małe Siostry Matki Bożej Bolesnej – nazwę tę zawdzięcza Kardynałowi Lucido M. Parocchi.
Pokorna i uboga Clelia Barbieri uczestniczyła, bezgranicznie oddana, w pełnym trudu życiu swej Wspólnoty. Wraz ze swymi współsiostrami troszczyła się o chrześcijańską formację ludzi najbardziej pokrzywdzonych. Charakteryzowała się kulturą słowa pełna mądrości, którą Ojciec Niebieski objawia tylko najmniejszym.
Zachował się tylko jeden własnoręcznie przez Clelię Barbieri napisany tekst – jest to list z dnia 31. stycznia 1869 r., zaadresowany do Jezusa – jej Oblubieńca. Zapisała w nim między innymi takie słowa: „O wielki Boże, Ty widzisz moją wolę, która jest wolą kochania Cię i ustawicznego dążenia do tego, by Cię więcej nie obrażać, moja nędza jest jednak tak wielka, że ciągle Cię obrażam… Panie, otwórz Swoje Serce, wyrzuć z Niego dużo płomieni Twej Miłości i tymi płomieniami zapal moje serce, spraw, abym i ja płonęła miłością. (…) Kochaj mnie, mój Boże, i nie zapominaj o mnie, biednej grzesznicy. Jestem Twoją służebnicą na zawsze”. List ten nosiła zawsze na swym sercu, traktując go jak pieczęć ślubną.
Dnia 13. lipca 1871 roku, w pierwszą rocznicę jej śmierci, Współsiostry usłyszały, że głos Clelii towarzyszył ich modlitwom – jest to zjawisko nadzwyczajne trwające do dzisiaj. W ten sposób Clelia Barbieri spełniła swą obietnicę wypowiedzianą na łożu śmierci: „Zachowajcie pokój duszy, ponieważ ja odchodzę do nieba, ale pozostanę z wami na zawsze i nie opuszczę was nigdy”.
Potwierdzenie znalazła też inna przepowiednia Clelia: „Rozrośnie się wasza liczba, rozbiegniecie się po dolinach i górach, by pracować w winnicy Pańskiej. Tutaj, do Le Budrie, przybędzie wielu ludzi karetami i końmi na dzień skupienia.
Urna z doczesnymi szczątkami Clelii jest przechowywana w Oratorium Świętego Józefa w pobliżu Kościoła parafialnego w Le Budrie.
Clelia Barbieri została beatyfikowana przez Papieża Pawła VI dn. 27. października 1968 roku. Uroczyście kanonizował ją Ojciec Święty Jan Paweł II 9. kwietnia 1989 r.
Spuścizna Świętej Clelii Barbieri żyje do dziś w Zgromadzeniu Małych Sióstr Matki Bożej Bolesnej, które kontynuuje swą posługę pośród najuboższych w lokalnych kościołach we Włoszech, Indiach i Afryce.
***
Powyższa notatka biograficzna pochodzi z autorskiego cyklu artykulików
”Młodzi świadkowie wiary” pisanych przez Marka Pawła Tomaszewskiego w latach 2006-2007.
All rights reserved © 2006-2024 Marek Paweł Tomaszewski.
