Zefiryn Namuncurá urodził się 26. sierpnia 1886 r. w wiosce Chimpay nad rzeką Rio Negro w Argentynie. Jego ojciec, ostatni wielki kacyk Indian Araucana, musiał trzy lata wcześniej ustąpić przed nowym rządem republiki argentyńskiej. Po jedenastu latach spędzonych w wiosce indiańskiej, Zefiryn przeniósł się do Buenos Aires. Rozpoczął tam studia by w przyszłości, zgodnie z wola ojca, bronić spraw Indian Araucana. Chłopiec jednak otwarł się na inną przestrzeń: pragnął zostać pierwszym kapłanem araucańskim, by potem ewangelizować Indian.
Klimat rodziny salezjańskiej, do której należała szkoła, sprawił, że Zefiryn Namuncurá rozentuzjazmował się duchowością Św. Jana Bosco, a Św. Dominika Savio wybrał za swój wzór. W czasie kolejnych pięciu lat wypełnionych wysiłkami, by wejść w pełni w nową kulturę, stał się jakby drugim Dominikiem Savio. Przykładał się do praktyk pobożnościowych, do uczynków miłosierdzia, ćwiczeń ascetycznych. Zgodnie z duchowym testamentem Św. Jana Bosco, Zefiryn był coraz dokładniejszy w wypełnianiu codziennych obowiązków takich jak nauka i modlitwa. Tak jak jego święty wzór, tak i on sam stawał się rozjemcą w kłótniach kolegów podczas rekreacji. Zadziwiała staranność, z jaką czynił znak Krzyża, jak gdyby medytował każde słowo. Tego też starał się uczyć swych przyjaciół.
W 1903 r., gdy Zefiryn Namuncurá ukończył 16 lat, Bp Cagliero przyjął go do grupy aspirantów do wspólnoty salezjańskiej, po czym rozpoczął naukę łaciny. Z powodu słabego zdrowia Zefiryna, biskup zdecydował się go przewieźć do Włoch, by tam mógł kontynuować studia w bardziej odpowiadającym mu klimacie. Już na samym początku obecności w Italii, otrzymał szczególne, osobiste błogosławieństwo apostolskie od Papieża Piusa X. Uczęszczał do szkoły w Turynie, następnie do Instytutu Salezjańskiego w Villa Sora niedaleko Frascati. Pod względem wyników w nauce znalazł się na drugim miejscu w swojej klasie.
Jednocześnie zaczął chorować. Diagnoza zapadła jednak zbyt późno, gdyż długo starał się ukrywać swą chorobę. Stwierdzono w końcu gruźlicę. Dnia 28 marca 1905 roku przeniesiono go do szpitala braci Bonifratrów w Rzymie, choroba była jednak w zbyt zaawansowanym stadium, by mieć nadzieję na wyleczenie. Zmarł 11. maja 1905 r., w wieku 19 lat. W 1924 r. jego doczesne szczątki wróciły do Argentyny do Fortin Mercedes, gdzie są czczone przez licznych pielgrzymów z całego kraju.
Proces beatyfikacyjny rozpoczął się 2. maja 1944 r. Sługa Boży Zefiryn Namuncurá został beatyfikowany 11. listopada 2007 r.
***
Powyższa notatka biograficzna pochodzi z autorskiego cyklu artykulików
”Młodzi świadkowie wiary” pisanych przez Marka Pawła Tomaszewskiego w latach 2006-2007.
All rights reserved © 2006-2024 Marek Paweł Tomaszewski.
